کاهش ۳۰ درصدی سطح تالاب میانکاله
تاریخ انتشار: ۱۷ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۳۳۱۲۵
ایسنا/مازندران معاون محیط زیست طبیعی اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران با ابراز تاسف مبنی بر اینکه در دهه اخیر تداوم خشکسالی، کاهش نزولات جوی و نوسانات سطح آب دریای خزر و از طرف دیگر مهار آبهای سطحی در حوضه آبریز بالادست، موجبات گسترش خشکی آن تالاب از غرب به شرق را فراهم کرده است، گفت: به طوری که بررسی آخرین تصاویر ماهوارهای نشان دهنده کاهش حدود ۳۰ درصد از سطح تالاب (۱۵ هزار هکتار) و خشکی آن است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
به گزارش روابط عمومی محیط زیست مازندران، روح الله اسماعیلی در تشریح وضعیت تالاب بینالمللی و ذخیره گاه زیست کره میانکاله، اظهار کرد: نتایج بررسی دادههای ماهوارهای حاکی از آن است که از وضعیت خشکی تالاب در زمستان سال جاری نسبت به سال ۱۴۰۰ حدود ۷هزار هکتار (۲۰ درصد افزایش نسبت به سال گذشته) افزایش یافته است.
وی افزود: البته بررسی آماری دادههای مربوط به نزدیکترین ایستگاههای هواشناسی به تالاب میانکاله حاکی از کاهش بیسابقه نزولات جوی نسبت به سنوات گذشته است به طوری که میانگین بارش در سال جاری نسبت به میانگین بلند مدت ۲۰ ساله به میزان ۷۰ درصد و نسبت به میانگین سال گذشته حدود ۶۰درصد کاهش دارد.
معاون محیط زیست طبیعی مازندران با بیان اینکه این موضوع سبب کاهش دبی منابع آبهای شیرین تامین کننده نیاز زیست محیطی تالاب میانکاله شده (تقریبا تمامی انهار منتهی به تالاب غیر از رودخانه قرهسو که دبی آن اندک است؛ در حال حاضر خشک هستند)، خاطرنشان کرد: پسروی دریای خزر و تبادل نداشتن آب دریا با تالاب در کنار افزایش تبخیر سطحی تالاب به دلیل افزایش دما موجبات وضعیت فعلی تالاب میانکاله را رقم زدهاند.
اسماعیلی تصریح کرد:عواملی همچون، فعالیتهای مخرب انسانی شامل برداشت بیرویه آبهای زیر زمینی ناشی از چاههای غیر مجاز در منطقه، رعایت نکردن حقابه زیست محیطی تالاب، به دام انداختن سیلاب و هرز آبهای نابهنگام در واحدهای پرورش ماهی و احداث سد بر روی رودخانههای تامین کننده حقابه تالابها را در تشدید خشکی تالاب موثر دانست.
معاون اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران با تاکید بر اینکه همزمان با تشدید خشکی تالاب و پیشبینی تهدیدات ناشی از آن، ستاد ملی مدیریت و حفاظت تالابهای کشور با ریاست معاون اول رئیس جمهوری تشکیل شد، اظهار کرد: کارگروه ویژه احیاء تالاب میانکاله و خلیج گرگان در ذیل ستاد یاد شده از سال ۱۳۹۶ شروع به کار کرده و برنامهها و پروژههای کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت مربوط به دستگاههای اجرایی مربوطه ابلاغ و از سوی سازمان حفاظت محیط زیست در سطوح ملی در دست پیگیری است.
اسماعیلی با اشاره به اقدامات و پیگیریهای اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران در یک سال اخیر، در راستای مصوبات کارگروه ویژه احیاء تالاب میانکاله و خلیج گرگان افزود: پیگیری اجرای طرح تسهیل تبادل آب دریای خزر با تالاب در قالب لایروبی کانال آشوراده که از سوی سازمان بنادر و دریانوردی در دست اجرا بوده که تاکنون حدود ۴۵ درصد پیشرفت فیزیکی داشته است.
معاون محیط زیست طبیعی مازندران از مهمترین اقدامات این اداره کل در یکسال گذشته در راستای مصوبات کارگروه ویژه احیای تالاب میانکاله و خلیج گرگان را برشمرد و گفت: لایروبی بیش از ۶۶ کیلومتر از انهار جنوبی منتهی به تالاب میانکاله، انجام طرح مطالعاتی پایش وضعیت کیفی تالاب و مطالعات نیاز آبی زیست محیطی تالاب میانکاله، انجام طرح مطالعاتی احیاء ضلع غربی تالاب و امکان سنجی انتقال آب از رودخانه نکارود و دریا به آن را از سری اقدامات برای احیای میانکاله دانست.
این مسئول افزود: انجام طرح مطالعاتی مدیریت زیست بومی تالاب میانکاله و اجرای آن، تجدید ممیزی مراتع و ساماندهی دام در میانکاله (۲۸ سامانه عرفی و ۹۱ دامداری) پس از ۴۰ سال، احداث پایگاه متمرکز اطفای حریق و تجهیز آن به امکانات و ماشین آلات مورد نیاز و تشکیل کارگروه استانی حفاظت و احیا تالاب میانکاله و برگزاری جلسات متعدد باتمامی دستگاههای اجرایی ذیربط به منظور تحقق اهداف ستاد ملی احیاء تالابهای کشور از مهمترین اقدامات محیط زیست بوده است.
به گزارش ایسنا، پناهگاه حیات وحش میانکاله از دو اکوسیستم آبی با وسعت ۴۴ هزار هکتار و اکوسیستم خشکی با وسعت ۲۴ هزار هکتار، ۲.۸ دهم درصد مساحت کل استان مازندران را به خود اختصاص داده است. با وجود قرار داشتن در حوزه استحفاظی سیاسی دو استان مازندران و گلستان، به صورت یکپارچه با مدیریت محیط زیست استان مازندران اداره میشود.
قابل ذکر است، تالاب میانکاله در سال ۱۳۴۸ با تصویب شورایعالی شکاربانی و نظارت بر صید وقت، به عنوان منطقه حفاظت شده انتخاب و در سال ۱۳۵۳ به پناهگاه حیات وحش میانکاله ارتقاء یافت.
همچنین به جهت برخورداری از معیارهای کنوانسیون رامسر در سال ۱۳۵۴ به همراه تالابهای همجوار به عنوان یکی از سایتهای مهم کنوانسیون رامسر ثبت و متعاقب آن در سال ۱۳۵۵ به عنوان یکی از ذخیره گاههای زیستکره به کمیته برنامه انسان و کره مسکون یونسکو (MAB) معرفی شد.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: تالاب میانکاله کاهش سطح آب میانکاله مرگ محیط زیست محیط زیست طبیعی مازندران استانی اجتماعی استانی اقتصادی استانی شهرستانها دهه فجر استانی فرهنگی و هنری استانی ورزشی افتتاح پروژه در دهه فجر استانی علمی و آموزشی استانی اجتماعی استانی اقتصادی استانی شهرستانها دهه فجر تالاب میانکاله
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۳۳۱۲۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ردهبندی مناطق حفاظتی محیطزیست
به گزارش گروه پژوهش خبرگزاری علم و فناوری آنا، مسألە حفاظت ازمحیطزیست در ایران مانند آن چه در اندیشە فلسفی سایر نقاط جهان نیز مشابه آن روی داده است، در پارادایم طبیعتگرایی ظهور یافت.
نرگس آذری (دانشجوی دکتری جامعهشناسی سیاسی) در مقالهای با عنوان «در باب ضرورت یک انقلاب شناختی در جامعهشناسی ایرانی» به این موضوع اشاره میکند که اهمیت به محیطزیست به مثابۀ نوعی بینش در مقابل انسانمحوری فزاینده عصر توسعه و مدرنیسم قد علم کرده است و رویکرد طبیعتمحورانهای را شکل داده که در آن محیطزیست نیازمند توجه و مراقبت فوری است.
* محیطزیست و مناطق حفاظت شده
به زعم این پژوهشگر حفاظت از محیطزیست نیازمند تعریف محیطزیست در تقابل با فعالیتهای انسانی دانسته شده است و از همینجا مرزهای محیطزیست در آن چه اکنون به عنوان مناطق چهارگانه حفاظت شده میشناسیم پدید آمد. شکلگیری این مرزها به زمان تصویب قانون شکار به عنوان اولین قانون محیطزیستی کشور و ایجاد مناطق ممنوعه در سال ۱۳۴۲ برمیگردد.
او در ادامه مینویسد در آن زمان با توجه به وسعت کشور و بودجههای محدودی که در اختیار شورای شکار قرار میگرفت، تشخیص داده شد اگر عمده منابع اعتباری به مناطقی تخصیص داده شود که به لحاظ بومشناختی اهمیت ویژهای دارند، موجب موفقیت بیشتر در حفاظت از آن مناطق خواهد شد. بنابراین نواحی حفاظتی که بعداً مناطق حفاظت شده نامیده شد به وجود آمد. در این مناطق شکار ممنوع بود مگر آنکه مجوز لازم از شورای شکار گرفته شود.
* ردهبندی مناطق حفاظتی محیطزیست
آذری مینویسد مراتع و جنگلهای واقع در مناطق حفاظت شده تابع محدودیتهایی بود که از سوی شورای شکار و وزارت کشاورزی و منابع طبیعی اعلام شده بود و با تصویب قانون شکار و صید در سال ۱۳۴۶ و تأسیس سازمان شکاربانی و نظارت بر صید، مفاهیم پارکهای ملی و مناطق حفاظت شده به روشنی تعریف گردید.
آذری در ادامه توضیح میدهد که تا قبل از تأسیس سازمان حفاظت محیطزیست در سال ۱۳۵۰، حدود ۶ پارک ملی و ۳۵ منطقۀ حفاظت شده شکل گرفت. بدین ترتیب حدود هفتاد سال پیش، ترسیم این مرزها با انگیزه ایجاد امکان حفاظت با توجه به محدودیتهای موجود، محیطزیست مورد حمایت و حفاظت را به نام محیطزیست معرفی کرد و چهار طبقە حفاظتی با نامهای پارکهای ملی، پناهگاههای حیاتوحش، مناطق حفاظتشده و آثار طبیعی ملی تعریف و ردهبندی شد.
* جهان مدرن و محیطزیست
این پژوهشگر در ادامه مینویسد در کشور تمام تلاش براین بود که مناطق حفاظت شده با ملاکهای جهانی و حتی نامهای رایج منطبق شود که در ایران آنها با نام مناطق چهارگانۀ محیطزیست شهرت دارند. اما این مرزها هرگز نیازی به انطباق با زیستبوم تاریخی جامعۀ پیرامونی در خود ندیدهاند؛ اگرچه این ظهور صنایع و شهرهای مدرن و نیازهای فزایندهاش بود که محیطزیست را متأثر میساخت.
این نویسنده در جمعبندی این پژوهش به این موضوع اشاره میکند که آنچه در تعیین مناطق چهارگانه، به عنوان تهدید نهایی معرفی و توسط مرزها تهدید شد عمدتاً فعالیتهای جامعۀ روستایی بود. جامعهای که به واسطۀ همین اعلان جنگ، خود را برای گسترش مرزهای جغرافیایی و مرزهای بهرهبرداریاش حریصتر کرد، جدالی که تاکنون برای تعیین حدود مرزها از دوسوی این جبههها ادامه دارد. موقعیتی که در میانه نبرد قانون و منافع نابودی محیطزیست در همە ابعاد و شاخصهایش را هدف گرفته است.
انتهای پیام/